Impressionen aus dem Wattenmeer vor Husum.
Foto: Blume

Schick oder wat?

„De spinnt doch de Lüüd,“ seggt mien Fru. „Wat is denn nu?“, froog ik ehr. „Ach kiek di dat doch mal an“, wiest se mi dat Blatt, wat se jüst lesen deit. Wi sitten nämli jüst bi’n Dokter un dar kiekt een sik denn dat an, wat dor so an bunten Blädern ut de Glitzerwelt vun de Rieken un Schönen so rümliggt. Letztere hebbt dat mien Fru ja andoon, man nich, as de mehrsten Fruunslüüd. „Wat is an de denn schön? De hett Lippen, dar wöör‘n Schlauchboot witt üm de Nees  vör Afgunst, de hett siet Johren keen Eten mehr anröhrt, so knakig ist de, un dat Kleed vun de Designerin süht eenfach blots gräsig ut. Worüm steiht denn dor, wat de schmuck utsüht?“ Ik nick blots un segg: „Hest recht, mien Deern, unmögli is dat.“ „De will op jung maken un hett minnst an de 60 Johrn to faten.” „Du büst dor heel anners! Un veel smucker as all düsse Tussies in’t Blatt”. „Dank di“, fleut se. Dat hett se bruukt, güstern harr se nämli Geburtsdag un nix mokt jünger as annere Fruunslüüd, de öller utseht.

Footballhirsch

Ik mok je gern mal so’n Footballspeel ankieken, lütt Buddel Beer blangenbi, Fööt op Sofa un denn de Flimmerkassen an. Meist is mien Fru dor nich mit mang, se süht dor keen Sinn in, dat so veel Mannslüüd achter een Ball herjappsen.
Ik seh ok keen Sinn dor bin, wenn sik in ehr Pilcher-Märken Mann un Fro drepen un denn hele annerthalf Stünnen bruukt, bet se sik funnen hebbt. Man dat is` nu wedder `anner Geschicht.
As de Düwel dat nu so will, hett mien Fru düt Mol nix anners to doon un so harr ik nu `n Footballfründ vun de anner Art.
Tja, dat Speel löppt so vör sik hen un de Trainer vun de düütsche Mannschop wesselt `n Speeler ut. De niege Mann peest op dat Feld, faat sik an de Nees un schnuuft eerstmol kräftig ut, dat dat man so in de Luft flüggt.
„Igittigitt“, sä mien Frau dor. „Nu hett he de hele Tiet op de Bank setten, harr he doch noog Tiet harrt, sik de Nees to putzen, oder wat?“, pultert se los. „Oder sünd de so arm, dat se dor keen Taschendöker hebbt?“
Wat schull ik dorto seggen? So heff ik mit de Schüllern zuckt un gor nix antert. Man as ik wedder trüch in`t Speel full, keem se noch mal in Fohrt.
„Nu weet ik dat“, sä se. „Wat meenst du?“, froog ik ehr. „Na, worüm he dat mokt hett – dat is so`n Mannslüüd-Dingens. He hett sien Revier markeert, as so`n Platzhirsch. Een Hund wöör nu op dat Gras pinkeln, man dat is em wohrschienli to geneerli bi all de Lüüd, de tokieken. So rotzt he blots op dat Gröön. Nu heff ik dat verstahn, man eklig is dat liekers!“
Nu, wo ik so daröver nadenken do, jichtenswo hett se recht.