„De
spinnt doch de Lüüd,“ seggt mien Fru. „Wat is denn nu?“, froog ik ehr. „Ach
kiek di dat doch mal an“, wiest se mi dat Blatt, wat se jüst lesen deit. Wi
sitten nämli jüst bi’n Dokter un dar kiekt een sik denn dat an, wat dor so an bunten
Blädern ut de Glitzerwelt vun de Rieken un Schönen so rümliggt. Letztere hebbt
dat mien Fru ja andoon, man nich, as de mehrsten Fruunslüüd. „Wat is an de denn
schön? De hett Lippen, dar wöör‘n Schlauchboot witt üm de Nees vör Afgunst, de hett siet Johren keen Eten
mehr anröhrt, so knakig ist de, un dat Kleed vun de Designerin süht eenfach
blots gräsig ut. Worüm steiht denn dor, wat de schmuck utsüht?“ Ik nick blots un
segg: „Hest recht, mien Deern, unmögli is dat.“ „De
will op jung maken un hett minnst an de 60 Johrn to faten.” „Du büst dor heel anners!
Un veel smucker as all düsse Tussies in’t Blatt”. „Dank di“, fleut se. Dat hett
se bruukt, güstern harr se nämli Geburtsdag un nix mokt jünger as annere
Fruunslüüd, de öller utseht.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen