Dat Geld un Europa

„Hein Achterndiek, wi hebbt nich noog Geld.“ Oh, oh, wenn mien Fru mi bi de vulle Naam nöömt, denn is dat bannig gefährlich. „Segg de EZB Bescheed“, see ik to ehr, „de schüllt nu all de rotten Papeere köpen, darmit Europa nich uteneens fallt.“ Na, darmit keem ik denn je richti. „Büst du mall? De sünd doch all nich ganz dicht,“ pultert se los. „De maakt all Schullen op Kosten vun de Lütten un wenn se ehrn Huushoolt denn an`ne Wand fohrt hebbt, schull de lütte Mann op de Straat dat ok noch wedder betahlen. Eerst Griechenland, de dat nich torecht kriggt mit ehr Korruptschoon, denn de Spanier, wo de Lüüd keen Arbeit mehr hebbt un de Italieners, de ok ünner de Scheerm krupen doot un wor se sik bi de öffentliche Hann de Posten toschustert. Un de, wor dat Geld hebbt, suust af mit ehr Kröten un smuustern sik, wat de Lütten so dösig sünd.“ „Un wat schall ik nu darbi doon?“, froog ik ehr. „In de Keller nieget Geld drucken?“ „Dat maakt de EZB. Du, bring tominnst de Müll rut,“ see se, „sünst hebbt wi bi`t Huus forts keen vereente Europa mehr.“

Nee, dat kann nich angahn

Na, ik heff annerletzt ‘n Reis mokt. Jem kennt dat sachs. Wenn dat so richti warm is, hest je all düsse lütten Fleegen bi’t Obst un in ‘ne Bio-Tünn. Tja, un wiel mien Fru dar jümmers so op schimpt, heff ik denn so’ne „Fruchtfliegenfalle“ köfft. Dat Dingens hett meist söben Euro kost. Ik je nu mien Fru dat stolt mitbröcht. In dat Paket weer so’n gröne Plastikkugel, as so’n övergrotet „Überraschungsei“ un twee Büddel mit so’n 30 ml-Mittel gegen de Fleegen. Mien Fru hett sik denn de Rüchsiet dörchleest. Un wat stunn dor? Dor binn‘ is nix anners as ganz stinkelingpiefe Fruchtessigessenz. Dor dreihte mien Fru dörch. „Dorför meist söben Euro? Büst du mall? Dort hol ik mi för 50 Cent ne ganze Buddel Essig un schütt de in’n Glas.“ De Rest, wat se noch to mi see, vertell ik jem nich. Man, ik swöör jem, dat nächste Mal kiek ik better hen, wat de Lüüd mi andreihen wüllt.

Geföhl mit Erdbeern

Erdbeertiet – dar kann mien Fru je nu an keen een Stand vörbigahn, wor dat nu so richtig schöne rode Erdbeern gifft. Güstern keem se op een to, dar geev dat jüst noch dree lütte Packen. Un keen mien Fru kennt, de weet, dat se ok’n Oss een Kalv afsabbelt, wenn se dat Hanneln anfangt. So hett se de Verköper swinnelig snackt un’n goden Pries uthannelt. Se weer man jüst an’t Betahlen, dar keem ne junge Mudder mit ehr Söhn opto. Weer so’n lütt Butscher vun söss or söben Johr. Beide weern heel trurig, dat se nu leddig utgahn wöörn. Dar geev mien Fru de Jung een vun de Packen in ne Hand. De Mudder wull betahlen, man mien Fru see: „Nee, vundaag nich. Laat se di man smecken, mien Jung.“ Worüm se de nu verschenken dee, wenn se doch vörher so üm de Pries feilscht harr, wull ik weten. Dar keek se mi an un see mit een poor Tranen in de Ogen: „Dat Lüchten in de Ogen vun de Jung, de nu noch sien Erdbeern kreeg, dat ist so veel mehr wert, as een mit Geld betahlen kann.“

So wat gifft dat ok noch

Af un to mutt ik mit mien Fru to'n Inköpen. Un jümmers kümmt se mit de Mitarbeiders in Snack. Weetst Bescheed? Ik stah denn blangenbi un tööv un tööv... Na, ja. Keen vertell ik dat? Man vundaag weern wi bi de Bäcker un mien Fru hett den Loden meist leddig köfft. De Verköpersch see noch: "Un, hebbt Se anners noch'n Wunsch?" Un mien Fru see: "Nee, hier nich, man Se köönt de Rest vun mien List noch inköpen." "Och, dat mach ik geern", hett de annere Siet seggt. "Dat mok ik ok för de Lüüd in mien Straat. För de hool ik ok jümmers in. De olen Lüüd köönt dat ja nich mehr so alleen un denn mok ik dat." Tja, de mokt dat eenfach so, un as ik denn see, sowat schull man mol in't Blatt. Dor keem heel bescheiden: "Nee, dat will ik nich. Dat is doch keen Saak!" Kiek mol an, so'ne Lüüd gifft dat ok noch. Denn segg ik man tominnst nu "danke" in mien Blog.

Un wenn de nu Karriere mokt?

Mien Fru un ik hebbt in't Blatt mol wedder wat vun unse Präsident Christian Wulff leest. Gifft ja meist keeneen Dag, wor nich noch wat rutsuuert, wat he jichtenswann ümsünst kregen hett oder achteran betahlt oder anners wat. Magst ja meist gar nich mehr op henhöörn. Man nu hett mien Fro vertellt, dat uns Postbüddel sik in de Kommunalpolitik versöken will. "Hä? Un wat hett uns Postbüddel nu mit Wulff to doon?", fraag ik ehr. Un denn kümmt se mit ehr Logik. "Överlegg doch mol, Hein. De hebbt doch ok Fachkräftemangel in de Politik und so manch een kümmt gauer in de eerste Reeg, as een dat denken kann. Wenn uns Postbüddel nu anfangt bi de Stadtpolitik un he stiggt op de Karriereledder na boven, denn geiht he eerst in de Landespolitik, denn geiht he na Berlin und batz warrt he Bundespräsident. Kannst gar nich so gau kieken, denn is he de wichtigste Mann in't Land." "Ja, un denn?", wull ik weten. "Un denn fangt de all an, in em sien Vergangenheit to stöbern un dat ünnerste na boven to kehrn." "Ik weet jümmers noch nich, wat du mi seggen willst." "Överlegg doch mol. Ik heff em to Wiehnachten Geld tosteckt. Af un an  kriggt he 'n Buddel, wiel he jümmers pingelt un de Post nich jichtenswor hensmieten deiht. Warrt dat denn, wenn he eerst Bundespräsident is, as Bestechung rekent?" Dar is wat an. Tja, leeve Postbüddel, överlegg di dat man leever noch mol mit de politsche Opstieg.

Niemoodsche Kommunikatschoon

Mien Fru un ik weern letzt in't Theoter un achteran harr se Lust op'n Cocktail. Ik kunn nich anners, ik harr ehr dat mol versproken harrt, so sünd wi beiden denn in de Bar gahn. Wat mi op de Steed infull, weer, dat wi dor mit den Öllsten weern. Wi kregen denn man jüst so 'n lütte Disch för Twee, weer bannig eng allns, man wi wulln ja ok blots gau wat drinken. Blangenbi an'n Disch seten twee junge Deerns un 'n junge Mann, de sik ünnerholen deen - af un to. Man elkeen harr sien Ackersnacker an de Siet. Beten schnacken, beten drinken und denn wedder simsen un wenn de Antwoort keem, worr dat de annern wiest. So seten dor för mi nich dree sünnern tominn söss Lüüd an' Disch. Man keeneen vun de Dree hett dat stöört, dat de jümmers op se ehr lütt Schietding keken hebbt. Tja, mien Fru un ik warrn bilütten old. Bi uns weer sik Drepen un Snacken noch jümmers wat, wor Minschen tohopen kaamt un sik ansehn. Man dat is wohl nich mehr in' Mod.

Weltünnergang

Also, bang bün ik ja nich, man ehrgüstern keem ik denn doch an spickeleern op dat wat op sik hett mit de Weltünnergang in 2012.
Ik weer op de Autobohn von Kiel na Rendsburg ünnerwegens. De Sünn güng bilütten ünner un denn hest du ja ok so'n schöne Licht. Baven noch blau, neern meist Avendrot un klaar weer de Heven ok noch. So klaar, dat du de Flegers telln kunnst. Man dor weer noch wat anners to sehn. Dat seegh ut as so'n Rakete, de opstiegen dee. 'n asige Schwall meist as Füer achter sik hertreckend.
Anholen kunn ik nich, man schiens weer ik nich alleen, de dat snaaksch funn. All krupen mit 80 över de Autobohn un keken na baven, wat dat denn nu wohl weer.
Blangenbi weer denn noch 'n Fleger, de upstutz sien Lichter anharr un batz daalgung. Ik dach, de fallt rünner und luerte al op'n Füerschien.
De "Rakete" weer ok noch dar, man dat seegh ok ut as in düssen Film, wenn dar so'n Asteroid op de Eer tostüürt. Unheemlich weer dat - un ik kunn mi vörstelln, wat een dar wohl so dörch'n Kopp geiht. So krupen wi denn so vör uns her un jedeen hett sik wohl so sien Gedanken mokt. Man ganz toletzt gung dat rode Licht weg und den hett man sehn, dat dat doch blots 'n Fleger weer, de een fette, swatte Kondenzstremel achter sik harr.
Puh, Glück harrt.

Jümmers wedder

Ik weet je nich, wat Se dat ok kennt. Wenn ik mol los schall un dat wedder mol so bannig hilt heff, denn geiht alln's verdwars.
Een hett al de Schoh an un will jüst in'ne Jack, denn bimmelt dat Telefon. De ganze Dag heet sik dat nich höörn laten. Mit de eene Arm al in'e Jack, griept een noch hen un seggst: "Ik heff dat hilt un bün meist ruut" un de anner seggt: "Geiht ok ganz fix. Ik wull di blots gau frogen..."
Se weet, wat nu kümmt? Wiß - de nächste teihn Minuten versöökt se noch to helpen, 'n Termin afstimmen, Striet to schlichten oder wat de anner so to seggen hett.
Denn heff ik dat ennli achter mi, denn söök ik den Slötel vun mien Auto, mien Brill, dat, wat ik mitnehmen wull un anners ok noch wat. De Brill heff ik al lang op de Nees, de Autoslötel harr ik vörhen in'n Mantel packt un - wor is de Rest? Kann ik jüst nich finnen, man dat waart Tiet, dat ik loskumm. Denn mutt dat ohn gahn.
Dat Auto will nich so recht angohn. De Mülllüüd hebbt de leddige Tünn ennfach in de Meern vun de Opfohrt stellt. Klasse - koomt jem mi man wedder an'ne Burg.
Man denn, sitt ik doch wohrhaftig in't Auto un kann los. Wenn een nu denkt, dat weer dat. Nee- nu geiht erst recht los. Jedeen Ampel is rot, wenn ik ankoom. De annern Autofohrer hebbt sik all tohopen doon, üm mi nu to argern un krupen mit 30 dor, wor een 50 fohrn dörf, överleggen 20 km vörher, wat se rechts oder links nu afbiegen wüllt.
Kann ok ween, du hest de ganze Tiet 'n Trecker oder Laster vör di, de besloten hett, vun hier bet (geföhlt) Hamburg to krupen. Klor, kannst nich överholen. Dor, wor du kunnst, dörfst du nich. Dor, wor du dörfst, kannst du nich. Wat schall ik seggen? Kummst örnlich wat to laat an.
Man, hest du man Tiet un fohrst 15 Minuten vör de Tiet los, denn is de Ampel jümmers grön, all anner sünd mit de Mors to Huus bleven, keen Buustell, keen Trecker, keen Stau. So is dat - jümmers wedder. Ik glööv, dor gewenn ik mi ni nich an.